Dening : Anisah Farah
Ora kerasa jebul wis jam enem esuk,
awit mau Asep digugah ora gelem tangi. Saiki malah Asep sing kocar-kacir
dhewek. Asep langsung gagian adus, barang wis rapi kabeh Asep mudhun mengisor
kanggo sarapan. Saiki wis jam enem luwih patang pulih menit. Neng umah kari ana
Asep karo ibune. Bapak karo kakang-kakange wis padha mangkat kabeh. Lubar
mangan ibune njaluk tulung maring Asep kanggo nggoleti kacamatane.
“Sep tulung goletna kacamatane ibu
disit ya sedurunge mangkat. Ibu awit mau matane bureng, ora jelas kanggo weruh
tulisan.”
“Lah...mengko Asep telat bu!” Asep
mucu-mucu sewot.
“Sedelat bae sep, ibu kelalen ndokone neng
endi.”
“Lah...Ibu ana-ana bae iz!”
Akhire Asep tetep nggoleti kacamatane ibune
karo sewot-sewot. Wis sepuluh menitan Asep nggoleti kacamatane, tapi tetep bae
ora ketemu. Akhire Asep jengkel maring ibune, soale dheweke wis telat mangkat sekolah.
“Wis lah bu, Asep pan mangkat sekolah!
Ibu sih tengkulah kelalen ndokon kacamatane!”
Asep langsung metu umah karo ati sing
nggrundel. Ibune mung bisa netesna banyu mata gara-gara omongane Asep sing
kasar maring dheweke.
Barang anjog sekolah Asep esih bae
sewot maring ibune. Jebule bocah-bocah durung padha manjing kelas, pelajaran
durung dimule jare kancane guru-guru lagi ana rapat. Asep langsung kelingan wis
nyalahna ibune nek Asep telat mlebu kelas.
Sawise
ngenteni nganthi seprapat jam
akhire pelajaran dimule. Asep ngikuti pelajaran kaya biasane, tapi atine
Asep
kaya ana sing ngganjel. Asep ora fokus ngikuti pelajaran nganthi bel
istirahat moni. Asep biasane langsung ngacir maring kantin tapi dina
kiye Asep
malah neng njero kelas terus.
“Sep sep...metu yuh, kowen kenapas
sih? Meriang apa? Awit mau ke meneng bae.”
Asep kaget, jebul kancane ana sing ngajaki Asep ngaso. Asep
mung nggelengna sirah karo njawab kancane seperlune.
“Lagi ora pengin, kowen metu dhewekan
bae.”
Akhire kancane langsung metu kelas
tanpa ngomong apa-apa maring Asep. Asep nglambrukna sirah neng nduwure meja karo
ngelamun. Ora kerasa jebul Asep keturon neng kelas.
***
“Sep...Ibu tak lunga disit ya... kowe
ati-ati neng umah. Nek ngelih, Ibu wis masakna kowen endog dadar karo jangan
bayem kesenengane kowen.” Ibune Asep langsung ngelus-ngelus sirahe Asep.
“Ibu pan maring endi?” Asep takon maring ibune karo ngadeg neng tengah lawang.
“Ibu pan lunga adoh. Kowen aja
lengusan ya dadi bocah lanang. Masa secuil-secuil mrengut, secuil-secuil sewot?
Ora apik sep sifat sing kaya kuwe, ngerti sep?”
Asep mung manthuk tok krungu omongane ibune.
“Nah kaya ngono oh, kuwe tembe anake ibu.” Ibune Asep langsung mesem.
“Bu kapan ibu balik maning?” Asep
takon maring ibune.
Ibune mung meneng tok ora jawab
apa-apa, terus ibune langsung pamitan maring Asep.
“Wis ya ibu tak lunga disit, wis
waktune ibu lunga.”
Asep langsung saliman karo ibune,
barang ibune wis mlaku selangkah rong langkah, ujug-ujug Asep ngundang ibune maning.
“Bu mengko disit. Kacamatane ibu wis
ketemu, sedelat ya Asep jukutna. Aja lunga disit.”
Asep langsung mlayu maring njero umah
kanggo njukut kacamatane Ibune. Barang anjog ngarep umah jebul Ibune wis ora
ana. Asep ngejar ibune, tapi ibune wis ora katon maning. Asep gemboran
ngundang-ngundang ibune terus.
***
“Sep...sep...!”
Asep langsung tangi kekageten, matane Asep
teles. Asep nembe nyadar nek dheweke keturon neng kelas.
“Kowen kenapa toh? Turu karo bengak
bengok ‘Ibu-Ibu’ terus.” Kanca sebangkune Asep takon karo keder ndelengna Asep.
“Ora apa-apa. Mung mau mimpi ibune nyong
tok. Eh wis bel manjing ya?”
“Uwis, nembe bae. Tinggal ngenteni pak
Zaeni teka.”
Asep manthuk-manthuk karo
ngucek-ngucek matane . Ora suwe akhire pak Zaeni teka.
“Assalamualaikum...” pak Zaeni
ngucapna salam karo mlaku maring meja guru.
“Waalaikumsalam...” jawab bocah-bocah
serentak.
“Cah saiki Bapak pan njelasna Cikal
bakal manungsa awit saka getih nganthi segedhe kowen-kowen padha.”
Bocah-bocah katon serius nyimak gurune
sing lagi ngomong.
“Ana neng surat Al-Mu’min ayat nem
puluh pitu karo surat As Sajadah ayat pitu nganthi sepuluh, dijelasna proses
terbentuke manungsa. Coba dibuka LKSe ya...”
Terus bocah-bocah padha mbuka LKS,
bocah-bocah langsung padha mbaca. Bar rampung padha mbaca, pa Zaeni nerusna
olih ngomong.
“Nah neng jaman saiki, neng dunia
kedokteran wis terbukti nek kowen-kowen padha mbiyen asale saka getih sing nggumpal selak suwe
selak sempurna sampe akhire kowen-kowen padha lair neng dunia.”
“Berarti Al-Quran ora goroh cah, sing
luwih penting maning Allah Maha Benar, Allah Maha Pencipta segala ana sing neng
langit karo sing neng bumi. Subahanallah.”
Bocah-bocah padha manthuk-manthuk karo
melu ngomong, “Subahanallah.”
“Lah saiki sapa sing wis nglairna
kowen cah?” Pak Zaeni takon maring bocah-bocah.
Bocah-bocah langsung padha jawab, “Ibu...”
“Betul.! Kowen ngerti cah, mbiyen ibune
kowen nglairna kowen kuwe taruhane nyawa. Bayangna cah, pas nglairna kowen
larane kaya apa? Tapi Ibune kowen tetep berjuang kanggo kowen lair neng dunia. Pas
kowen lair, ibumu ngarep eben kowen dadi anak sing berbakti karo wong tua, dadi
bocah sing bisa dibanggakna wong tua.” Pak Zaeni mandeg sedelat olih ngomong.
“Makane cah, dadi bocah sing nurut
karo wong tua, terutama Ibune kowen sing uwis nglairna kowen. Coba buka surat
Al Israa’ ayat rong puluh telu. Neng kono dijelasna nek bocah kuwe ora olih
ngomong ‘ah’ sekalipun maring wong tuane, walaupun wong tuane dhewek nggawe juwet
dhewek. Dosa cah, apamaning nganthi mbentak Ibune. Bisa dadi bocah durhaka,
bocah-bocah durhaka maring wong tua terutama Ibune bakal manjing neraka. Apa
kowen kabeh pengin manjing neraka cah?” Pak Zaeni takon maring bocah-bocah.
Bocah-bocah padha serentak njawab,
“emoh...”
“Yawes makane mule saiki sing nurut
karo wong tua terutama ibune kowen padha. Nek dikongkon-kongkon sing ikhlas
aja nggresula. Aja ngomong ‘lah, uh, ah’ sing kaya mau dijelasna neng surat
Al-Israa’. Jelas cah?”
Bocah-bocah langsung padha manthuk. Neng
pojok kelas, jebul Asep lagi nangis kelingan kedadean lagi esuk. Asep nduwe
niat njaluk maap maring Ibune lubar balik sekolah.
Ora kerasa akhire jam balik sekolah
moni, bocah-bocah langsung padha mlayu metu kelas. Asep ya langsung balik
cepet-cepet balik maring umah.
***
Barang anjog umah, Asep langsung
nggoleti Ibune. Ibune ora ana digoleti neng endi-endi, Asep kelingan mimpine
lagi mau. Asep mikir nek Ibune temenan lunga saka umah. Akhire Asep langsung
nangis sesenggukan neng ruang tamu.
Ora suwe jebul ibune Asep teka saka
njaba, weruh Asep nangis ibune langsung keder. Asep sing weruh ibune, langsung
mlayu marani ibune karo nyikep kenceng ibune.
“Iz...Asep kenapa? Mau ditakali
kancane apa? Apa Asep tiba?” Takon ibune.
Asep sing ditakoni mung bisa
gedheg-gedheg karo nangis. Ibune dadi tambah keder.
“Yawes saiki njagong ndisit neng
kursi.” Ibune Asep nggandeng Asep kanggo njagong neng kursi.
Barang Asep wis lumayan tenang,
dheweke langsung ngomog maring ibune, “ibu miki saka ngindi?”
“Ibu saka warung sep, tuku sayuran
kanggo njangan bayem kesenengane kowen.”
Krungu omongane ibune, Asep tambah
seru nangise. Ibune malah tambah keder.
“Asep kenapa?”
“Ibu aja lunga... ibu masakna Asep,
soale ibu pan lunga oya? Asep njaluk maap bu, Asep janji ora bakal sewot-sewot maning
karo ibu. Asep janji bakal dadi bocah sing apik bu. Tapi ibu aja lunga saka Asep.”
Suara tangisane Asep tambah seru.
Ibune kaget krungu omongane anake sing
paling mbontot kuwe. Ibune langsung ngelus sirahe Asep.
“Sep... sapa sing pan nenggalna kowen?
Ibu ora ana niat kanggo nenggalna anak kesayangane ibu kiye. Ibu bakal ngancani
Asep sampe Asep gedhe, sampe Asep wis ora mbutuhna ibu.”
Asep langsung ngomong, “emoh...pokoke ibu
aja lunga saka Asep sampe Asep tua! Sampe kapanpun Asep bakal tetep mbutuhna ibu.”
Asep terus nangis.
“Yawes ibu bakal karo Asep terus sampe
Asep tua, tapi Asep janji ora nakal maning ya... Aja lengusan, aja gampang
sewot.”
“Iya bu, Asep janji. Asep njaluk maap
lagi esuk wis sewot-sewot maring ibu.” Suara tangise Asep wis ora sekenceng
mau.
“Iya ibu wis maapna Asep kog. Ibu ora
tau sewot karo Asep walaupun Asep nakal.” Ibune mung mesem karo ngelus-ngelus
sirahe Asep.
“Saiki mana ganti klambi, terus masak
bareng ibu ya... Sedelat maning bapak karo mbayune Asep balik kantor.”
“Iya bu....” Asep gembuyu karo
langsung mlayu maring kamare.
TAMAT
Sore kuwe langit
mendhung. Esih jam 3-an ningen ketone wis peteng ndhedhet kaya wis garep
jam 6 sore. Karmin ngambi Sinah padha jagongan nang mbale. Anake telu
Suti, Kardi ngambi Tiwi. Nang mbale, Suti sinau wong wis garep ujian
SMP. Adhine, Kardi kelas 4 SD agi glewehan ngambi si bontot Tiwi sing
umure mbene 3 taun.
Ora let suwe udan angin gemebret banget ngambi bledheg pating jleger
nyander-nyander. Karmin gagean maring mburi niliki kandhang wedhuse,
mbok ana seng sing nglingkab, melas mbok wedhuse kudanen.
Sinah mereki anake sing cilik terus dipangku. Suti ngambi Kardi mereki
biyunge, mergane padha wedi udan angin ngambi bledheg sing ora
mandheg-mandheg. Suwe-suwe Tiwi turu nang pangkone biyunge. Sinah terus
menyat garep ngeblugna Tiwi nang senthong. Sewise kuwe Sinah maring
pawon garep olah-olah nggo nyore.
Adzan ngisa keprungu sekang mesjid desa. Udane esih riwis-riwis. Karmin
meng sumur wudhu, njutan mangkat maring mesjid. Sinah sembayang nang
umah mergane Tiwi wis turu, melas angger ditinggal.
Antarane jam 9 mbengi bocahan wis padha turu kabeh. Karmin ngambi Sinah
jagongan nang mbale. “Kang Karmin”, Sinah mbukak omongan. “Kiye si Suti
wis kelas 3 SMP, jere kepengin nerusena maring SMK. Kepriwe kang, apa
kira-kira dhewek teyeng mragadi?”. Karmin meneng bae. “Kepriwe kang,
dijek rembugan koh meneng bae”, Sinah ngomong maning. “Inyong krungu
omonganmu, Nah. Tapi inyong ya bingung, koh, mbok ngerti dhewek…,
pegaweyanku srabutan ora kena dijagakna. Padahal angger sekolah SMK
biayane gedhe”.
Wong loro banjur padha meneng. Mung ana swara jangkrik sing keprungu
mecah sepine wengi. Karmin ngambi Sinah padha mikir dhewek-dhewek.
“Kang, inyong tek ngomong ya. Kepriwe angger inyong lunga maring Jakarta
dadi babu, mbok teyeng nggo nyekolahna Suti. Inyong melas Suti angger
ora sekolah. Jere Suti kepengin maring SMK, mengko angger wis lulus mbok
jere sapa teyeng kerja nggo mbantu adhi-adhine”.
Karmin urung semaur, ketone abot banget goli garep ngucap.
Karmin krasa nlangsa banget, ingatase bocah kepengin sekolah SMK bae koh
dheweke ora teyeng nyembadani. Rumangsa dheweke pancen wong bodho,
lulus SD baen bijine pas-pasan. Sinah mendhing, teyeng sekolah gutul
SMP. Apa enggane anake ya garep padha ngambi rama-biyunge sing ora
teyeng sekolah dhuwur? Urip nang ndesa bae trima dadi buruh tani?
Mangkane anak-anake rupane ayu-ayu kaya biyunge. Kulite bersih-bersih,
irunge ya mbangir. Enggane bocah ayu-ayu kon trima matun? Mangkane
sekolahe padha pinter-pinter, bijine mesthi apik terus.
“Olih apa ora kang, inyong ngewula maring Jakarta?”, Sinah mbaleni
takon. “Mengko si Tiwi kon ngambi ninine, bocahe manut ikih”. Sewise
mikir suwe, kanthi swara abot Karmin ngomong, “Ya wis nganah ko ngodhe
maring Jakarta. Inyong trima nang ndesa ngambi bocahan, ngingu wedhus
ngambi buruh nang sawah.”
“Rika rila temenan kang?”, Sinah nggenahna.
“Iya, tek rilani Nah…, dhemi bocah-bocah. Inyong rumangsa dadi wong
lanang koh ora teyeng nyenengna anak bojo.”
“Aja ngomong kaya kuwe, kang. Wis dadi takdire dhewek urip kaya kiye.
Sing penting dhewek terus nyuwun maring Gusti Alloh kon diparingi dalan
sing kepenak. Kabeh lakon wis diatur”, Sinah nutup rembug nang wengi
kuwe.
Wis nem wulan suwene Sinah nang Jakarta. Kodhene saben wulan dekirimna
kon dicelengi nang Karmin nggo agan wragad mlebu sekolah Suti meng SMK.
Suti wis ujian SMP, bareng pengumuman Suti krasa bungah banget, bijine
apik. Suti terus SMS maring biyunge, lamona dheweke lulus lan garep
ndaftar SMK. Maca SMS-se Suti, Sinah bungah banget ngambi nlangsa
mergane ora teyeng nunggoni anake. “Ya.. kowe ndaftar ngambi bapane.
Mamak ora teyeng njujugna. Mamak ndonga kang Jakarta”, kaya kuwe SMS-se
Sinah maring Suti.
Dina pendaftaran SMK, Suti diboncengna bapane. Gutul SMK wis akeh bocah
sing padha ndaftar. Suti melu mped-mpedan njimot formulir pendaftaran.
Bareng wis olih lan ngisi data kumplit, Suti mereki bapane. “Pak, inyong
wis rampung goli ndaftar, mayuh padha bali”.
Bapane semaur, “Ya mayuh. Moga-moga ko detampa ya”, ujare bapane. “Ya
pa, ayuh gelis inyong sedhek kepengin bali”.
Wong loro boncengan metu kang plataran SMK. Bareng nang nggili gedhe ora
ngerti sangkan paraning bilahi, ujug-ujug ana bus laju banter banget.
Karmin kaget, pite ngleob terus rubuh meng tengah nggili. Disusul swara
bresss.. mbanjut wong-wong nang ngarep SMK pating njlerit.
Karmin ngambi Suti wis ora kemutan apa-apa maning.
Dina kuwe Sinah nang Jakarta awake krasa lemes banget, nyambut gawe
kayong awang-awangen. Mau mbengi bar ngimpi aneh, Karmin dadi penganten
maning. Anake, Suti nang jejere ketone seneng banget bapane dadi
penganten. Suti ngguyu-ngguyu baen. Wong sing nyumbang nang umahe
ndlidir akeh banget.
Lagi ngalamun, Sinah kaget krungu telpun moni.
Jebul sekang adhine sing nang ndesa. “Yu, siki rika bali. Kiye Suti
mriyang”, kaya kuwe thok omonge adhine nang telpun. Sinah gagean pamit
maring majikane, garep bali niliki anake. Sedawane nang ndalan Sinah
kaya bocah linglung. Atine ora karu-karuan. Getug terminal Purwakerta
awan, adhine wis nunggoni nang ngarep terminal.
“Kepriwe Suti, Man…, mriyang apa?”
Adhine semaur, “Sabar dhimin nggayu, mayuh bali dhisit, mengko rika
ngerti dhewek”.
Tekan latar Sinah atine trataban, deneng akeh wong nang umahe, ngambi
ana bendera putih detancebna nang lawangan.
Ora sranta Sinah mlayu mlebu ngumah.
Sinah kaget sangkete, paribasane disamber nggelap.
Bareng weruh nang bale ana jisim loro jejeran detutupi jarit.
Alam ndunya dadi peteng ndhedhet lelimengan.
Sinah ora ngreti lor-kidul, semaput…..
Doc. by Bubar, selaras Kang Wirya.
Sumber: http://lingkunganbersama.blogspot.com/2013/05/balada-karmin-ngambi-sinah-ngapak.html
Silahkan dicopy dan jangan lupa cantumkan sumbernya...!
Sumber: http://lingkunganbersama.blogspot.com/2013/05/balada-karmin-ngambi-sinah-ngapak.html
Silahkan dicopy dan jangan lupa cantumkan sumbernya...!
Sore kuwe langit
mendhung. Esih jam 3-an ningen ketone wis peteng ndhedhet kaya wis garep
jam 6 sore. Karmin ngambi Sinah padha jagongan nang mbale. Anake telu
Suti, Kardi ngambi Tiwi. Nang mbale, Suti sinau wong wis garep ujian
SMP. Adhine, Kardi kelas 4 SD agi glewehan ngambi si bontot Tiwi sing
umure mbene 3 taun.
Ora let suwe udan angin gemebret banget ngambi bledheg pating jleger
nyander-nyander. Karmin gagean maring mburi niliki kandhang wedhuse,
mbok ana seng sing nglingkab, melas mbok wedhuse kudanen.
Sinah mereki anake sing cilik terus dipangku. Suti ngambi Kardi mereki
biyunge, mergane padha wedi udan angin ngambi bledheg sing ora
mandheg-mandheg. Suwe-suwe Tiwi turu nang pangkone biyunge. Sinah terus
menyat garep ngeblugna Tiwi nang senthong. Sewise kuwe Sinah maring
pawon garep olah-olah nggo nyore.
Adzan ngisa keprungu sekang mesjid desa. Udane esih riwis-riwis. Karmin
meng sumur wudhu, njutan mangkat maring mesjid. Sinah sembayang nang
umah mergane Tiwi wis turu, melas angger ditinggal.
Antarane jam 9 mbengi bocahan wis padha turu kabeh. Karmin ngambi Sinah
jagongan nang mbale. “Kang Karmin”, Sinah mbukak omongan. “Kiye si Suti
wis kelas 3 SMP, jere kepengin nerusena maring SMK. Kepriwe kang, apa
kira-kira dhewek teyeng mragadi?”. Karmin meneng bae. “Kepriwe kang,
dijek rembugan koh meneng bae”, Sinah ngomong maning. “Inyong krungu
omonganmu, Nah. Tapi inyong ya bingung, koh, mbok ngerti dhewek…,
pegaweyanku srabutan ora kena dijagakna. Padahal angger sekolah SMK
biayane gedhe”.
Wong loro banjur padha meneng. Mung ana swara jangkrik sing keprungu
mecah sepine wengi. Karmin ngambi Sinah padha mikir dhewek-dhewek.
“Kang, inyong tek ngomong ya. Kepriwe angger inyong lunga maring Jakarta
dadi babu, mbok teyeng nggo nyekolahna Suti. Inyong melas Suti angger
ora sekolah. Jere Suti kepengin maring SMK, mengko angger wis lulus mbok
jere sapa teyeng kerja nggo mbantu adhi-adhine”.
Karmin urung semaur, ketone abot banget goli garep ngucap.
Karmin krasa nlangsa banget, ingatase bocah kepengin sekolah SMK bae koh
dheweke ora teyeng nyembadani. Rumangsa dheweke pancen wong bodho,
lulus SD baen bijine pas-pasan. Sinah mendhing, teyeng sekolah gutul
SMP. Apa enggane anake ya garep padha ngambi rama-biyunge sing ora
teyeng sekolah dhuwur? Urip nang ndesa bae trima dadi buruh tani?
Mangkane anak-anake rupane ayu-ayu kaya biyunge. Kulite bersih-bersih,
irunge ya mbangir. Enggane bocah ayu-ayu kon trima matun? Mangkane
sekolahe padha pinter-pinter, bijine mesthi apik terus.
“Olih apa ora kang, inyong ngewula maring Jakarta?”, Sinah mbaleni
takon. “Mengko si Tiwi kon ngambi ninine, bocahe manut ikih”. Sewise
mikir suwe, kanthi swara abot Karmin ngomong, “Ya wis nganah ko ngodhe
maring Jakarta. Inyong trima nang ndesa ngambi bocahan, ngingu wedhus
ngambi buruh nang sawah.”
“Rika rila temenan kang?”, Sinah nggenahna.
“Iya, tek rilani Nah…, dhemi bocah-bocah. Inyong rumangsa dadi wong
lanang koh ora teyeng nyenengna anak bojo.”
“Aja ngomong kaya kuwe, kang. Wis dadi takdire dhewek urip kaya kiye.
Sing penting dhewek terus nyuwun maring Gusti Alloh kon diparingi dalan
sing kepenak. Kabeh lakon wis diatur”, Sinah nutup rembug nang wengi
kuwe.
Wis nem wulan suwene Sinah nang Jakarta. Kodhene saben wulan dekirimna
kon dicelengi nang Karmin nggo agan wragad mlebu sekolah Suti meng SMK.
Suti wis ujian SMP, bareng pengumuman Suti krasa bungah banget, bijine
apik. Suti terus SMS maring biyunge, lamona dheweke lulus lan garep
ndaftar SMK. Maca SMS-se Suti, Sinah bungah banget ngambi nlangsa
mergane ora teyeng nunggoni anake. “Ya.. kowe ndaftar ngambi bapane.
Mamak ora teyeng njujugna. Mamak ndonga kang Jakarta”, kaya kuwe SMS-se
Sinah maring Suti.
Dina pendaftaran SMK, Suti diboncengna bapane. Gutul SMK wis akeh bocah
sing padha ndaftar. Suti melu mped-mpedan njimot formulir pendaftaran.
Bareng wis olih lan ngisi data kumplit, Suti mereki bapane. “Pak, inyong
wis rampung goli ndaftar, mayuh padha bali”.
Bapane semaur, “Ya mayuh. Moga-moga ko detampa ya”, ujare bapane. “Ya
pa, ayuh gelis inyong sedhek kepengin bali”.
Wong loro boncengan metu kang plataran SMK. Bareng nang nggili gedhe ora
ngerti sangkan paraning bilahi, ujug-ujug ana bus laju banter banget.
Karmin kaget, pite ngleob terus rubuh meng tengah nggili. Disusul swara
bresss.. mbanjut wong-wong nang ngarep SMK pating njlerit.
Karmin ngambi Suti wis ora kemutan apa-apa maning.
Dina kuwe Sinah nang Jakarta awake krasa lemes banget, nyambut gawe
kayong awang-awangen. Mau mbengi bar ngimpi aneh, Karmin dadi penganten
maning. Anake, Suti nang jejere ketone seneng banget bapane dadi
penganten. Suti ngguyu-ngguyu baen. Wong sing nyumbang nang umahe
ndlidir akeh banget.
Lagi ngalamun, Sinah kaget krungu telpun moni.
Jebul sekang adhine sing nang ndesa. “Yu, siki rika bali. Kiye Suti
mriyang”, kaya kuwe thok omonge adhine nang telpun. Sinah gagean pamit
maring majikane, garep bali niliki anake. Sedawane nang ndalan Sinah
kaya bocah linglung. Atine ora karu-karuan. Getug terminal Purwakerta
awan, adhine wis nunggoni nang ngarep terminal.
“Kepriwe Suti, Man…, mriyang apa?”
Adhine semaur, “Sabar dhimin nggayu, mayuh bali dhisit, mengko rika
ngerti dhewek”.
Tekan latar Sinah atine trataban, deneng akeh wong nang umahe, ngambi
ana bendera putih detancebna nang lawangan.
Ora sranta Sinah mlayu mlebu ngumah.
Sinah kaget sangkete, paribasane disamber nggelap.
Bareng weruh nang bale ana jisim loro jejeran detutupi jarit.
Alam ndunya dadi peteng ndhedhet lelimengan.
Sinah ora ngreti lor-kidul, semaput…..
Doc. by Bubar, selaras Kang Wirya.
Sumber: http://lingkunganbersama.blogspot.com/2013/05/balada-karmin-ngambi-sinah-ngapak.html
Silahkan dicopy dan jangan lupa cantumkan sumbernya...!
Sumber: http://lingkunganbersama.blogspot.com/2013/05/balada-karmin-ngambi-sinah-ngapak.html
Silahkan dicopy dan jangan lupa cantumkan sumbernya...!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar